ഭയമാണ്, ഭീരുവാണ്

പറയാൻ മടിച്ചു കരിയിലയാൽ
മൂടിവെച്ചൂ ഞാനെന്റെ പ്രണയം
നിന്റെ ചിരിയിൽ പറന്നു പോയ
കരിയിലകൾ അതിനെ തുറന്നു വിട്ടു

പറയാനറച്ചു ഞാൻ
ഇരുട്ടിലൊളിപ്പിച്ചൊരാ പ്രണയം
ഇന്നലെ നിന്റെ കണ്ണിൽ നിന്ന്
വീണ്ടും കണ്ടെടുത്തു

ഒരിക്കലൊന്നു തൊട്ടറിയാൻ മോഹിച്ചു
നീട്ടിയ എന്റെ വിരലുകൾ
പിൻവലിക്കുമ്പോൾ ഉൾപ്പനിയാൽ വിറച്ചിരുന്നു
ഉള്ളിൽ ഉടുക്ക് കൊട്ടിയിരുന്നു

കാമവും ക്രോധവും ലോഭവും
മോഹവും കടിഞ്ഞാണിൽ കെട്ടുവാൻ പോന്ന
മനുഷ്യന് പ്രണയമൊന്നുമാത്രം
കടിഞ്ഞാണില്ലാത്ത കുതിരയെന്നിന്നറിഞ്ഞു

പറയാൻ ഭയന്ന് ഇന്നു ഞാനതിനെ
കുഴിമാന്തി മണ്ണിലൊളിപ്പിക്കുന്നു
ഒരു നാളൊരു പുതുമഴയിൽ മണ്ണിനെ
ഇക്കിളിപ്പെടുത്തി തലയുയർത്തുമെന്ന പ്രതീക്ഷയും

*******************************************************************************
“Pick up a camera. Shoot something. No matter how small, no matter how cheesy, no matter whether your friends and your sister star in it. Put your name on it as director” എന്ന് കാമറൂൺ പറഞ്ഞത് നിങ്ങൾക്കറിയാമല്ലോ അല്ലെ? ഇല്ലെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ അറിയണം.

ഇതിപ്പോ എന്താ ഇങ്ങനെ? അല്ലെങ്കിൽ ഇതെന്താ കഥയോ കവിതയോ എന്നൊക്കെ ചോദിക്കുമോ, ചോദിച്ചാൽ കൈമലർത്താനേ എനിക്ക് കഴിയൂ. അതുകൊണ്ട് ചോദിക്കരുത്.

മറ്റൊരു മനുഷ്യ ജീവിയോടും പറയാൻ കഴിയാതെ വാക്കുകൾ വിങ്ങിപ്പൊട്ടുകയും, ഹൃദയത്തിൽ കരിങ്കല്ലെടുത്ത് വെച്ചതിന്റെ ഭാരവുമായി ഒരു ഭീരു നിൽക്കുമ്പോൾ എന്ത് ചെയ്യും?
കൊടുംകാടിനുള്ളിലേക്ക് പാഞ്ഞു ചെന്ന് മരങ്ങളുടെയും കിളികളുടെയും മുന്നിൽ വാക്കുകളെ തുറന്നുവിടാം. അതുമല്ലെങ്കിൽ ഒരു മലമുകളിൽ കയറി തലയുയർത്തിപ്പിടിച്ച് മേഘങ്ങളോടു വിളിച്ചു പറയാം ഉള്ളിലുള്ളത്.
ഇവിടെയിപ്പോൾ എനിക്കിതൊരു അഗസ്ത്യർകൂടമാണ്, അതിന്റെ ഉച്ചിയിലാണ് ഞാൻ. വിളിച്ചു കൂവാനുള്ള ശക്തിയില്ല, നിങ്ങൾ മേഘങ്ങളുടെ കാതിൽ പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ പറഞ്ഞിട്ട് മലയിറങ്ങുകയാണ്.